‘De klok! Geen zoemer meer en van uur tot uur ingepland zijn.’ Vincent van den Hoven, docent Nederlands, is blij dat hij na de zomervakantie niet meer zo vroeg ‘uit zijn nest’ moet, want een ochtendmens is hij bepaald niet. De 65-jarige docent Nederlands stopt per 1 september met lesgeven en hoewel hij ‘het erbij horen’ zeker gaat missen, heeft hij volop plannen voor de toekomst.
Zijn onderwijscarrière begon hij in 1985 als vervanger in Rosmalen. Na een half jaar belandde hij op het Elde College in Schijndel. ‘Ik zie mijn toenmalige collega’s nog regelmatig. Het is een fijne, goede school, maar met één groot nadeel: vanuit Waspik is het twee keer op een dag 50 kilometer rijden. Ik rijd al niet graag en daarnaast had ik in de auto altijd de zon vol in mijn gezicht.’ Vincent had het er wél geweldig naar zijn zin: ‘Mijn sectiegenoten waren echte onderzoekers, we schreven samen aan nieuwe onderwijsmethodes en het contact was warm.’ Toen kwam er een dag dat hij in de auto in slaap viel en besloot dat dichterbij huis werken verstandiger zou zijn.
In 1999 was er een vacature op het Cambreur en Vincent besloot met pijn in zijn hart, maar optimistisch als altijd, de stap te wagen. Het was behoorlijk wennen, maar het feit dat hij elke dag op het fietsje naar school kon, woog zwaarder. ‘Ik ben een echt buitenmens en in principe ga ik niet met de auto naar Dongen.’ Vincent is, in tegenstelling tot de meeste leerlingen, niet bang voor zijn imago: ‘Als het regent, trek ik mijn regenpak wel aan.’
Dongen was bekend terrein voor de oud-leerling van het voormalige Kennedy- atheneum, een voorloper van het huidige Cambreur College. ‘Ik kreeg er les van leraren die goed en met humor over hun vak konden vertellen. Mijn leraar Frans, de heer Goedhart, praatte graag over literatuur. Goedhart kon fantastisch goed voorlezen. Hij was het dan ook die mij op het idee bracht om leraar te worden. Goedhart raadde het echter af: volgens hem waren andere vreemde talen in opmars en zou het vak Frans op den duur verdwijnen.’ De kachel moest natuurlijk wel roken, dus Vincent koos voor Nederlands: ‘Nederlands was geen toppertje, maar ik deed het wel graag.’
Het was een mooie, zorgeloze studietijd en Vincent nam er de tijd voor. Na zijn kandidaats besloot hij te trouwen met zijn geliefde Lia: ze was al een behoorlijk tijdje in beeld. ‘We waren een modern stel: Lia was kostwinner en ik rondde mijn studie af. In die tijd waren de huizen nog te betalen,’ vertelt hij refererend aan de crisis op de huidige woningmarkt.
Kennis overdragen en verhalen vertellen over de taal doet hij het liefst. ‘Het is leuk om met jonge mensen te werken. Ik durf niet te zeggen dat ze me streng vinden, want met mij valt te overleggen: ik doe dingen graag samen,’ zegt hij verwijzend naar één van de kernwaarden van het Cambreur. De baan bood me altijd voldoende afwisseling: ik was mentor, ging mee op uitwisseling en op bezinningsdagen, was lid van het pr-team en ik mocht stagiaires begeleiden. Minder leuk waren de vele vergaderingen en de stapels correctiewerk.’
De voormalige stadsdichter van Waalwijk (en dorpsdichter van Waspik) kijkt eveneens met plezier terug op de poëzieavonden die hij organiseerde voor de brugklassers en hun ouders. ‘Ik heb heel wat dichters de school binnengehaald en daar zaten soms bijzondere exemplaren bij.’ Zelf zou hij ook nog best een keer de functie van dorpsdichter willen bekleden, al vindt hij wél dat de jongere generatie ook een kans moet krijgen. In Waspik heeft de oud-dorpsdichter in ieder geval zijn sporen achtergelaten: als je het dorp binnenkomt, zie je overal bankjes met gedichten van zijn hand. Momenteel heeft hij een column in de dorpskrant en na zijn pensionering is hij van plan zijn talenten in te zetten voor de heemkundekring. Zijn balboekje staat al aardig vol: pianospelen, fysieke arbeid verrichten in het voedselbos van Waspik, een vervolgcursus Spaans, vrijwilligerswerk doen bij het verpleeghuis waar Lia werkt en twee keer per week iets leuks doen met de kleinkinderen. Daarvoor kruipt de trotse opa toch weer regelmatig achter het stuur: de jongste Van den Hoventelg woont in Freiburg en op de fiets is dat toch wat ver.
Hoewel de scheidend docent Nederlands vol plannen zit, zal hij zijn collega’s erg missen:‘ Ik kan sterk hechten aan mensen, want je máákt wat mee samen.’
