Ik geef je het te doen: in een schoolgebouw dat langzaam maar zeker stukje bij beetje verdwijnt, in coronatijd tóch de kwaliteit leveren die je gewend bent. Toch is dat de opdracht waarvoor de gehele Cambreurpopulatie zich geplaatst ziet.
Zou je, hypothetisch, een jaartje onder een steen hebben geleefd en vervolgens terugkeren naar het Cambreur, dan zouden je ogen uit hun kassen puilen.
Lieve deugd, wat heeft zich daar inmiddels afgespeeld? Boven gebouw A zie je enorme kranen als dreigende draglinosaurussen zoekend draaien. Voor de school is het grasveld omgeturnd in een door hekken begrensde fietsenstalling. En als je dan aarzelend het gebouw binnentreedt, zie je overal houten schotten die de toegang versperren tot de ruimtes die zich een half jaar geleden nog zo uitnodigend voor je uitstrekten. Maar eerst versperren enkele tafeltjes je de weg; erop staan flesjes met gel en papierrollen, vergezeld van de boodschap dat je daar bij binnenkomst gebruik van dient te maken. Aldus gereinigd, mag je doorlopen. Je ziet dat er een looprichting staat aangegeven en dat het personeel druk bezig is om leerlingen hierop te wijzen: Ja, dit is veel korter, maar nee, je zult toch even moeten omlopen. Niet alleen leerlingen proberen toch op sneaky wijze de regels te omzeilen…..
Opvallend: nogal wat docenten dragen mondkapjes in de gangen. Loop je langs de lokalen, dan zie je dat overal de deuren en ramen openstaan. De leerlingen zijn inmiddels rustig aan het werk. In ieder lokaal staan de reeds bekende gels en papierrollen. In de klas worden geen mondkapjes gesignaleerd en waar mogelijk zijn de leerlingen zo verdeeld over het lokaal dat er maximale afstand is. Voor de afstand tussen de leerlingen en de docent geldt hetzelfde.
In de benedengang heb je een prachtig uitzicht op de bouw, omdat de aula ertussenuit is gesloopt. Mannen met helmen op begeleiden een stuk muur dat door een kraan wordt verplaatst. Het verloopt rustig en gedisciplineerd. Je ziet nu al dat er een prachtige nieuwe school verrijst. Volgend schooljaar mogen we erin!
In een vaklokaal zie je wél een docent met een gelaatsmasker op. Kennelijk is dat verplicht bij practicumlessen. Ook zie je regelmatig spatschermen bevestigd aan bureaus, met de leraar daarachter. Wat zou hij hierbij voelen? In de docentenkamer zijn de stoelen en tafels uit elkaar geplaatst; wie er niet meer bij kan, moet een ander plaatsje zoeken. That’s life in coronatime! De leerlingen vinden hun overblijfruimte ook te klein; de schoolleiding laat nu de kluisjes verplaatsen om dat op te lossen.
Er zijn kleine en grotere ongemakken. Soms hoor je geluiden uit het aangrenzende lokaal, vanwege de open deuren. Leerlingen houden onvoldoende afstand, want het is -zeker in de pauzes- druk. En ook het handen en tafels schoonmaken kan nog een stuk beter. Maar, zoals gezegd: ik geef het je te doen!
Aan het eind van de dag worden alle ruimtes extra schoongemaakt. Morgen gaan we weer verder met de nieuwbouw en met het lesgeven in coronatijd. We zijn trots op onze leerlingen die zo goed en kwaad als het gaat proberen hun steentje bij te dragen. En we kijken graag vooruit: volgend schooljaar in een prachtig, gloednieuw gebouw en hopelijk zonder coronazorgen.
