Mevrouw Dymphna Wagemakers, docente Nederlands en biologie, staat al 44 jaar voor de klas. Al als 10-jarige liet ze vastbesloten weten: “Ik wil juf worden.” Dus koos ze zoals zoveel jonge meisjes voor de pabo om vervolgens toch meer affiniteit te voelen met pubers. Na drie jaar op een vmbo in Uden solliciteerde ze op een baan in Oosterhout, waar ze vervolgens op het Hanze College drieëndertig jaar allerlei vakken gaf. Biologie werd na verloop van tijd haar hoofdvak. Zeven jaar geleden verhuisde ze naar het Cambreur. Een andere school, een andere cultuur, een ander vak: Nederlands.

Veertig jaar is Dymphna Wagemakers dus verbonden aan scholengroep Kwadrant. Een moment om te vieren.

Mevrouw Wagemakers is een charmante dame, slank, goed gekleed met een grote collectie bijzondere sieraden, altijd goed geluimd en positief. Ze denkt er niet over om minder te gaan werken. Ze houdt van haar vak, houdt van haar leerlingen en zegt geen nee als haar ondersteuning gevraagd wordt bij activiteiten voor leerlingen of personeel. Werkdruk? Daar heeft ze niet zoveel last van. Gewoon lekker bezig blijven, soms ook tot laat in de avond, en alleen in de grote vakantie komt ze een paar weken helemaal los van haar werk.

Dymphna Wagemakers geniet ervan als ze leerlingen zoveel zelfvertrouwen kan geven dat deze grote sprongen kunnen maken. Als mentor staat ze klaar voor “haar” kinderen, zoals ze dat altijd gedaan heeft. Want in essentie is er in het onderwijs niet zoveel veranderd. Het draait nog steeds vooral om de relatie tussen leerling en docent.