Ton Sprangers stapt uit het warme bad
Hij kwam als docent, werd coördinator buitenschoolse activiteiten en vervolgens roostermaker. Daarna werd Ton schoolleider en deelschooldirecteur. Tenslotte landde hij via het coördinatorschap bovenbouw weer op zijn oorspronkelijke plek, die van docent.
Ton Sprangers kent de school van haver tot gort. Maar nu verlaat hij het Cambreur …. definitief?
Veelzijdiger vind je ze niet, onderwijsdieren als Ton Sprangers. Hij heeft aan alle facetten van het onderwijs geroken en eet, drinkt en ademt onderwijs. “Ik bewaar alles van school, alle agenda’s, kaartjes, speeches, noem maar op.”
Die veelzijdigheid bewees hij, toen dat nodig was, ook door, hoewel docent in de exacte vakken, maar wel met een gymnasiumachtergrond, Grieks te gaan geven. Met die klas ging hij naar Antwerpen om de film Troy te zien. Had Ton als latinist voldoende in huis? “Gelukkig had ik wel Mike Pols (een uitmuntende leerling van toen) als back-up.”
Voor de leerlingen wilde hij graag iets speciaals doen, met name voor diegenen die het met hard werken nét haalden. Omroep Brabant filmde hem, toen hij zo’n leerling nét voordat de beltermijn begon een bloemetje bracht, als een ode aan zijn werklust.
Een echt kindje van Ton is de haco, niet alleen op onze school inmiddels volledig geadopteerd, maar ook op ruim dertig andere scholen. Haco werd in het leven geroepen nadat er veel uitvallers bleken te zijn in het hbo. “Dankzij een aantal collega’s is dat echt goed van de grond gekomen; we wilden niet alleen het principe, maar ook de praktijk ervaren: een leerling die wordt voorbereid op en ondergedompeld in een stage.” Ton zat jarenlang in het bestuur van de Stichting Havisten Competent. “Je zou dit wel als een stukje nalatenschap mogen beschouwen.”
Ton is een puzzelaar; jaarlijks verraste hij zijn collega’s met zijn kerst- en vakantiepuzzels, Dat verklaart ook, samen met zijn wiskundige talenten, zijn kwaliteiten als roostermaker. “Ik begon de lichtkrant op de Commodore 64. Ik deed echt mijn best op die roosters en probeerde de pijn zo eerlijk mogelijk te verdelen. Soms gooide ik de boel per dag even vakkundig om. Dat werd me niet altijd in dank afgenomen door de collega’s!” Ton werd zo nodig geholpen door Dorry Bertens, die de eventuele laatste plooitjes in het rooster gladstreek. Toen hij in 2005 een jaar op 50-50-basis op het Mill Hill College ging werken, moest hij het roostermaken laten schieten.
Je zou bijna zeggen dat Ton getrouwd was met de school. Zoals gezegd heeft hij heel veel facetten ervan ervaren. Hij werd deelschooldirecteur, maar heeft nooit moeite gehad met het afstand nemen van functies en geniet nog steeds van het lesgeven. Momenteel werkt hij zelfs weer op twee scholen, omdat het Jeroen Boschcollege om een wiskundedocent verlegen zat. Hij is in de 42 jaren van zijn carrière nooit ziek genoeg geweest om meer dan een enkele dag thuis te blijven.
Ton heeft voor zijn afscheid –in Den Hamse Bok- veel oud-collega’s uit 1980 uitgenodigd en verheugt zich erop hen weer te zien. Het afscheid is wat gemakkelijker, omdat er de laatste jaren veel nieuwe collega’s zijn gekomen die met vers elan aan het bouwen zijn aan hún Cambreur College. Maar hij is nog niet uitgekeken op de school. “Als ze omhoog zitten, mogen ze me bellen.”
Bridgen met zijn 94-jarige moeder (die tot haar 91e bridgeles gaf), oppasdagen (Ton is ‘bonusopa’), vakanties buiten de seizoenen, in oktober naar Zuid-Italië: Ton gaat zich absoluut niet snel vervelen. “Ik kijk de kat uit de boom,” zegt hij. En het Cambreur College weet: de back-up is geregeld!
