Rob van Esch is een van de meest beminnelijke mensen die je kunt tegenkomen. Geen man van de scherpe kantjes, niet van de controverse en juist daarom gewaardeerd om zijn oordeel. Of hij de titel ‘mister Cambreur’ ambieert, waag ik te betwijfelen; daarvoor is hij te bescheiden. Feit is wel dat hij bijna 40 jaar deel uitmaakte van deze school. En dat we hem heel erg gaan missen, vanaf 9 oktober.
Wat weinigen weten: Rob studeerde in Nijmegen af als sociaal geograaf met als bijvak planologie. Hij trof zichzelf daarna als planoloog aan op een kantoor in Eindhoven achter een kaartenbak. Dat vond hij zo ongekend saai dat hij een nieuwe studie aan de UvT begon en zo in de wondere wereld van de maatschappijwetenschappen belandde. Daar vond hij wat hij zocht. Hij ging echt voor het vak. Rob stond niet alleen voor de klas, maar schreef ook mee aan twee methodes, voor OMO en voor Wolters Noordhoff.
Rob begon zijn docentschap in ’79 op de Jozef-mavo. Twee jaar later ging hij naar de Maris Stella-havo. 19 jaar lang gaf hij les op twee scholen. Via het Kennedy (aardrijkskundeleraar!) en het Schaepman kwam hij via fusies op het Cambreur terecht. Rob verbaasde zich over de totaal verschillende culturen op Maris Stella en Kennedy: “Het beeld van elkaar was niet echt flexibel.”
Na de fusie duurde het nog een tijd voordat de zaken op orde waren. Er was een topzware directie -kennelijk was er veel tijd en geld beschikbaar- en mensen moesten lesgeven op verder weg gelegen plekken (gebouw D bijvoorbeeld.) Rob kon het relativeren omdat hij ook op een andere school werkte.
Samen met Mirjam van Warmerdam zette Rob zich in voor de vorming van een vertrouwensteam; de basis voor het huidige zorgteam. Hij maakte zich daarnaast sterk voor de invoering van Maatschappijwetenschappen als examenvak en heeft dat vak met passie gedoceerd: “Je kunt er veel van de actualiteit in kwijt. Dat past bij mij.”
Ook aan de wieg van het Lagerhuis treffen we Rob van Esch aan. Hij vond het geweldig: de leerlingen die vrijwillig, in hun eigen tijd, kwamen debatteren. Langzaam maar zeker –“toen deed Michelle ook mee”- gaan ze prijzen halen met o.a. een Nederlands kampioenschap als resultaat. Die Michelle is Michelle Gagliardi, oud-leerling, die stage bij Rob liep en inmiddels al heel lang een zeer gewaardeerde collega en sectiegenoot is.
Rob vindt de leerlingen wel veranderd en gaat mee in de algemene opinie dat het lesniveau vroeger hoger lag, “maar hun vaardigheden nemen hand over hand toe en niet alleen op IT-gebied. Goede informatie zoeken, samenwerken, mondigheid en een kritische houding zijn er enkele van.” En: “In mijn middelbare schooltijd vonden wij docenten conservatief en daar schopten we dan ook hard tegenaan. Nu lijkt het eerder andersom en is de jeugd eerder behoudend en minder overtuigd van de veranderbaarheid der dingen.”
“Of ik het geweten van het Cambreur genoemd wil worden?” Nee, dat niet. Maar hij is wel alert als het gaat om bepaalde gevoeligheden, om tolerantie, vrijheid van meningsuiting, gelijkwaardigheid. Rob wil de bereikte verworvenheden bewaken.
Tweemaal ging Rob met spaarverlof. In ’98 reisde hij 9 maanden en de tweede keer een stuk korter. Beide keren heeft hij dit ervaren: je bent vervangbaar. Lachend: “Sommigen hebben wellicht niet eens gemerkt dat ik weg was.”
