Een oude man probeert op te staan, hij reikt naar de paal in de overvolle metro maar kan er net niet bij. Ik reik hem mijn hand en ben daardoor even zijn houvast. Langzaam komt hij overeind, bedankt me “thank you Sir” en schuifelt naar de deur. De mensenmassa opent en sluit zich en de man staat buiten. Het is vandaag donderdag, de dag dat we het langst in de metro zitten op weg naar het stadion van Arsenal. Een rit van een uur vanuit een buitenwijk door het drukke centrum naar de andere kant van Londen. Vandaag ligt de veelgebruikte Piccadilly line eruit wegens een staking en hebben we een alternatieve route bedacht. We beginnen onze reis om acht uur met een heerlijke wandeling van ongeveer twintig minuten naar het metrostation. Op perron drie tellen we of alle 53 leerlingen er nog zijn en stappen in de eerstvolgende metro. We merken dat er hier al best veel mensen in de metro stappen, de zitplaatsen zijn in een mum van tijd allemaal bezet en onze reis begint pas. Bij de volgende van de negen haltes stromen nog meer mensen onze metro in en begin ik te begrijpen hoe die sardientjes zich moeten voelen in dat blik. De temperatuur in het toch al warme rijtuig loopt langzaam op en aan een minder frisse lucht valt niet te ontkomen. Een meisje dat in paniek dreigt te raken, zeg ik haar ogen te sluiten, en rustig te blijven ademen. “Denk dat je alleen in een bos staat.” De raampjes tussen de verschillende wagons zijn open waardoor er een warm briesje over onze hoofden waait. Als we denken dat ons rijtuig nu toch echt helemaal vol is, stoppen we bij weer een station. Een grote menigte heeft zich verzameld en allemaal willen ze met ons mee. Ik sta voor de open deur, ik moet uitstappen om mensen eruit te laten en dan weer snel instappen mee te kunnen. Ik neem me voor om de toegang voor iedereen te blokkeren, we zijn vol, maar dan blijkt dat er altijd nog wel ergens plaats is. Een forse vrouw duwt me bijna omver als ze instapt en zich als een tank richting overvol gangpad begeeft. Het gevolg is een aantal ongewenste omhelzingen met passagiers die hun evenwicht dreigen te verliezen. Dan is het weer doodstil in de metro, je hoort alleen het geknars en gepiep van de wielen. Zittende passagiers zien alleen maar benen, schoenen en blote voeten, wij zien oksels, hoofden en ruggen. We tellen de haltes en dan, Stockwell, de negende halte. Ik zie veel leerlingen zich naar de deuren haasten en in een paar seconden staan we buiten. Voor de zekerheid tellen we nog een keer, 53 leerlingen, we zijn compleet! Snel nemen we de trappen naar boven. Buiten schijnt een heerlijk zonnetje, op naar Arsenal Stadium.