Op 14 maart j.l. vloog Huub Stokkermans, als lid van een Cambreurdelegatie en begeleid door het docentenduo Gagliardi & Koreman, vanaf vliegveld Brussel richting Athene, om daar de MUN-conferentie bij te wonen. Huub was verder in het prettige gezelschap van nog een aantal Cambreurianen, allen behorend tot de bovenbouw van de havo en het vwo. Op 19 maart keerde het gezelschap terug, met een geweldige ervaring ‘in the pocket’!!!

“Ik was als lid van het Cambreur- Lagerhuis erg benieuwd naar de debatten die we zouden gaan voeren,” zo motiveert Huub zijn deelname. “ En ook het extra Engels dat we zouden gaan spreken, vond ik een mooie bonus. Dus gaf ik me op …”
Het MUN (de afkorting staat voor ‘Model United Nations’) is een conferentie voor jongeren uit de hele wereld die samenkomen om volgens het model van de Verenigde Naties met elkaar te debatteren. Deze opzet dient ertoe om landen en culturen dichter bij elkaar te brengen, om tot een beter(e) begrip en verstandhouding te komen. Deze keer speelde het zich dus in Athene af.
Natuurlijk werd ook aan de Atheense cultuur en sfeer gesnuffeld. “We maakten een fietstocht door Athene, we zijn bij een gigantische vleesmarkt geweest; nog nooit zoiets gezien. We hebben wijkjes doorkruist waar voornamelijk mensen van Kreta of van Korfoe woonden, met hun typische bouwstijl, heel veel mooie straatjes met witte huisjes en zo. Ik heb ook prachtige graffiti gezien. Uiteraard ook de Acropolis, ja. Mooi e stad, goeie sfeer!”
Je wordt daar ingedeeld in groepen en krijgt een land toegewezen. Huub maakte deel uit van een ‘comité’ dat Turkije en Kazachstan moest vertegenwoordigen. Geen gemakkelijke klus: Huub moest zich vooral bezighouden met de drugscriminaliteit in Turkije; zijn maatje Madelief van der Koogh kreeg de mensenrechten in Turkije toegewezen. Zij moesten zich uiteraard eerst inlezen in de materie en daarna volgden er –zeer formeel gevoerde- debatten. “Je wordt geacht netjes in het pak te komen. Een meisje werd zelfs gevraagd om zich om te kleden omdat haar rok wat te kort was. Ik zelf vind het wel oké om mezelf zo te presenteren. Het hoort erbij!’
“De bedoeling is om resoluties aangenomen te krijgen. Je doet dat zónder andere landen echt aan te vallen; er moeten óplossingen komen! Je moet daarvoor dus eerst lobbyen: kunnen we samenwerken? Je gaat ook speeches houden. De vraagstelling waarmee ik me specifiek moest bezighouden, was: hoe moeten landen reageren op de opkomst van nieuwe chemische drugs? Ik nam deel namens Turkije en moest me dus inleven in de Turkse denkwijze en benadering van dit probleem. Dat is heel verrijkend”
Huub merkte wel een verschil op tussen de Nederlandse en andere deelnemers. Vooral de deelnemers uit Zuid-Europa komen veelal van privéscholen. Het zijn vaak mensen die al aan verschillende MUN’s hebben deelgenomen en die later aan de touwtjes gaan trekken. “Wij Nederlanders hebben meer de neiging om met alles en iedereen rekening te houden. Als iemand bij ons de fout is ingegaan, dan krijgt hij daarna weer een kans om zijn leven op te bouwen. Daar denken die deelnemers anders over: jij hebt je kans gehad, punt!”
“Ik heb er veel van geleerd. Je wordt voor de leeuwen gegooid. Maar vanaf dag twee dacht ik: ik kan dit! En dan ga je het doen. Je moet je even ergens overheen zetten, maar daarna had ik de smaak te pakken! Je groeit snel in herkennen van de structuren en de organisatie. Je leert speechen in het Engels en krijgt af en toe ook -heel formeel aangereikte- correcties die je verder helpen. Je verbetert je communicatie en wint aan overtuigingskracht, iets waarvan ik op de officiersopleiding die ik na het Cambreur ga volgen, nog veel profijt zal hebben. Hoe mijn Grieks nu is? Dat heb ik daar niet veel gesproken. Ik ben al vaker in Griekenland geweest; woorden als kaliméra en efcharistó kende ik al….”