Van 1976 tot 1983 studeerde Paul Dirven aan het Moller Instituut in Tilburg. “Buitenlesactiviteiten waren soms aanlokkelijker,” zegt hij met een glimlach. Paul studeerde Engels en Duits, aangezien de combinatie Engels en aardrijkskunde destijds niet mogelijk was. “Vandaar ook dat ik de reizen die ik samen met mijn vrouw maak tot in detail uitwerk. Ook onze reis naar Patagonië in januari ’24 staat al uitgewerkt in een kleine vijftig pagina’s op papier”.

Na het behalen van zijn diploma begint Paul met solliciteren, solliciteren en nog eens solliciteren. De banen liggen in 1983-84 niet voor het oprapen. Een kleine tachtig sollicitaties later mag hij invallen in Asten en Someren. Het jaar daarna op Mavo Hoge Vugt Breda en vervolgens tot 2002 op diverse (fusie)scholen in Dordrecht. In 2002 komt Paul terecht op het Hanze en vanaf 2012 is hij volledig werkzaam op het Cambreur College.

“In totaal heb ik bijna twaalf teams versleten, van vmbo tot aan vwo. Ik werd meestal ingeroosterd voor Duits (want tekortvak), terwijl Engels eigenlijk mijn eerste keus is. Bovendien was ik voor Duits vaak een eenmanssectie. Deze factoren hebben ertoe geleid, dat ik ook vaak buiten de lessen om een ‘loner’ bleef. Dat is langzaam zo gegroeid en dat krijg je er dan niet makkelijk meer uit.”

Paul heeft tijdens zijn reis door onderwijsland veel mooie momenten meegemaakt. De schoolkampen en de poldersurvival op het Hanze benoemt hij in het bijzonder. Ook de rol van mentor heeft Paul tot enkele jaren geleden vervuld, tot hij het tijd vond om het stokje over te dragen aan de jongere generatie. “Daarbij speelde ook een rol (en dat hoor ik van steeds meer collega’s terug) dat naast de leerlingen ook ouders steeds mondiger zijn geworden. En dat terwijl er al zoveel op het bordje van de mentor ligt. Ook van de school trouwens. Het lijkt wel of iedere onderwijsminister de geschiedenis in wil met hervormingen terwijl ze zelf nauwelijks binding hebben met de werkvloer.” Pauls advies: “Laat de scholen eens een keer met rust. Misschien ga je daar geschiedenis mee schrijven.”

Bovenstaande gaat Paul niet missen en kan hij nu heerlijk loslaten. Wat hij wel gaat missen zijn de leuke contacten met leerlingen, hun flinke dosis humor en de manier waarop ze (vaak nog zo onbevangen) in het leven kunnen staan.

Op de vraag of Paul nog advies heeft voor jonge docenten antwoordt hij: “Blijf rustig en ga van je eigen kracht uit. Jij kent jezelf het best, dus jij weet hoe jij het best tot je recht komt. Dit lijkt lastig in het begin, maar uiteindelijk wijst zich dat vanzelf.”

Op 64-jarige leeftijd, met bijna veertig jaar onderwijservaring op zak, mag Paul gaan genieten van zijn welverdiende pensioen. “Ik hoef zo meteen niets meer, maar mag van alles. Kleinkinderen, klussen, kat, uitstapjes maken, reizen(!), noem maar op.” Pauls vrouw, Anke, werkt nog een klein jaartje door. Maar dat weerhoudt de twee er niet van om ook nu al een groot deel van hun tijd door te brengen in Noord-Macedonië. “Aangezien we beiden nog fit en gezond zijn vind ik het belangrijk om nu te genieten. Ik zal vanaf daar nog wel eens aan jullie terugdenken. Succes, en wie weet…

…До гледање (tot ziens).”