Ze sportte dag en nacht en volleybal was haar lust en haar leven. Margot Weijers koos daarom voor de sportacademie. Uiteindelijk werkte ze ruim 45 jaar in het onderwijs, maar ‘goed is goed’ vindt Margot en daarom gaat ze op haar 66e met pensioen.
Margot volleybalde bij Sarto op Eredivisieniveau en toen ze een studie moest gaan kiezen, was het duidelijk dat het in het verlengde moest liggen. In 1977 startte ze als docent lichamelijke opvoeding. De eerste jaren had ze een dubbele baan: ze werkte in Tilburg en in Dongen. “Als ik lesgaf in Tilburg kon Bé dat altijd aan me horen als ik thuiskwam: ik moest daar echt Tilburgs praten om contact te maken met de leerlingen. Dat was op de Maris Stella in Dongen anders: dat was meer een streekschool.’’ Margot koos uiteindelijk voor Dongen: ze maakte er alle fusies mee.
In de afgelopen decennia bekleedde Margot diverse functies binnen de school. Zo was ze brugklascoördinator, adjunct- directeur van het Junior College en teamleider van de mavoafdeling. In 2017 veranderde ze voor de laatste keer van baan: ze werd kwaliteitsmedewerker van Kwadrant Scholengroep. Natuurlijk zetelde ze wel op het Cambreur. “Voor het eerst een echte bureaubaan!’’ Dat was even wennen voor de sportieve gymdocent.
Margot stond er bij haar leerlingen om bekend dat ze zoveel mogelijk buiten lesgaf, ’weer of geen weer’. Toen ze onder dat motto de leerlingen weer eens het sportveld op wilde sturen, maakten ze haar kreet in koor af: “Weer of geen weer… het is altijd Center Parcs weer!” ‘’Dat was echt hilarisch.’’ Margot kan er nog van genieten. “In die tijd, we spreken over de jaren ’90, was het ook een bekende reclameslogan,” vertelt ze.
Margot herinnert zich ook nog een ruzie op datzelfde sportveld. ‘’Een jaar of veertig geleden bestond de woonwijk achter de school nog niet. Op het terrein groeide mais. Moest ik een ruzie sussen tussen twee leerlingen die aan het bekvechten waren over wiens vader het mooiste maisveld had.’’
Ze kwam altijd met plezier naar school. Vanuit Drunen, meestal op de fiets en vaak in gezelschap van collega André de Vrieze. Margot fietst graag en hárd als je André mag geloven. Ze deed graag dingen samen, genoot van de duo-banen als adjunct-directeur en teamleider. “Ik kon ook erg genieten van de sporttoernooien in de vakanties, de reizen en het zeilen in Friesland. Tijdens die buitenschoolse activiteiten heb je een ander contact met leerlingen en dat betaalt zich in de loop van het schooljaar uit. Ik vind het fantastisch om een rol te spelen in de ontwikkeling van kinderen, ze weerbaarder maken, zorgen dat ze hun mannetje staan in de maatschappij.’’
De leerlingen van tegenwoordig zijn mondiger: ‘’Hun omgeving, hun wereld ziet er anders uit dan vroeger, maar je moet ze ook in een andere wereld afleveren,’’ aldus Margot. De opmars van de mobiele telefoon heeft ook voor verschuivingen gezorgd. ‘’Vroeger hoorde je ouders niet of nauwelijks. Nu maak je soms bizarre dingen mee.’’ Ze illustreert dit met een voorbeeld: “Toen ik teamleider was, kreeg ik eens een telefoontje van een boze vader die wilde weten waarom zijn dochter uit de les verwijderd was.’’ Margot keek daarvan op: de bewuste leerling had zich nog niet bij haar gemeld, zoals gebruikelijk is in zo’n geval. ‘’Bleek het kind op de wc te zitten: ze had eerst haar vader gebeld.’’
Margot heeft er zin in om van minuut tot minuut te gaan leven. “Ik zal de drukte van het werk niet missen, maar wél de collegialiteit van de Cambreurfamilie. Ik heb me voorgenomen om me het eerste jaar nergens op vast te leggen, al heb ik in de afgelopen jaren nog nooit zoveel opgepast als nu,” zegt ze lachend. Ze geniet duidelijk van haar rol als oma. “Vroeger was ik degene die een gouden oppas had en daardoor heb ik altijd met een gerust hart kunnen werken.” Daarnaast is ze van plan om regelmatig op de fiets te springen en gaat ze ‘bezigheden voor oude mensen’ doen, zoals bridgen en golfen.
Ze hoopt dat haar afscheid op school ‘gewoon gezellig is’. “Ik vind het leuk om iedereen, ook oud-collega’s, nog een keer te zien en ik hoop dat ‘mijn schooltje’ goed bezig blijft. Nooit had ik gedacht dat ik zo lang op school zou werken, maar nu is het echt tijd om met pensioen te gaan: goed is goed…’’
