Na 42 jaar is het ‘mooi geweest’ vindt André de Vrieze. Zijn opvolging is naar tevredenheid geregeld, dus binnenkort trekt de 66-jarige docent de deur van zijn lokaal voor de laatste keer dicht. Tijd om te gaan genieten van de vrije tijd en om te doen waar hij zelf zin in heeft.
“Eigenlijk wist ik niet goed wat ik moest worden. Wiskunde en natuurkunde vond ik leuke vakken en ik was er goed in. Daarom begon ik maar aan de lerarenopleiding.” Het bleek een gouden greep: ook na al die jaren voor de klas vindt André ‘het nog steeds leuk om met kinders om te gaan’.
Na zijn studie ging André direct aan de slag: eerst op het Carolus Boromeus College in Helmond en later op de Beatrixmavo en de Jozefmavo in Tilburg. In 1981 startte André in Dongen. Hij maakte er alle fusies mee: van Maris Stella naar Dr. Schaepmancollege, tot de school uiteindelijk werd omgedoopt tot het Cambreur College. “In mijn beginjaren was het ieder jaar weer onzeker of er nog voldoende uren waren, maar vanwege mijn ICT-kennis kwam het altijd goed. De eerste jaren gaf ik voornamelijk natuurkunde en slechts enkele uren wiskunde.“ Een vaste aanstelling bleek gevoelig voor de toenmalige schoolleiding: in die tijd was hij nog niet getrouwd met zijn lief en dat was een heikel punt. Enkele jaren later, André was inmiddels een getrouwd man, was alles ‘vergeven’ en kwam de hoofdzuster op huisbezoek om de eerste De Vrieze-telg bewonderen.
André stond niet alleen voor de klas: hij was daarnaast ICT-coördinator, teamleider van de havo-bovenbouw en hij stond aan de wieg van het vak HACO (Havisten competent). Momenteel is hij nog websitebeheerder van havistencompetent.nl, maar ook daar zet hij nu een punt achter.
In 1999, aan de start van de Tweede Fase, werd het mogelijk om het vak informatica op de lessentabel te zetten. Er bleek veel animo te zijn onder de Cambreurleerlingen: de leerlingen uit vwo 3 kwamen zelfs in actie, omdat ze niet in vwo 4 met informatica mochten beginnen. Ze waren pas aan de beurt in vwo 5. Pas later, bij de invoering van de vernieuwde Tweede Fase werden de uren uitgebreid en kregen de leerlingen in vwo 4 ook informatica. Het vak gaat André duidelijk aan het hart: “Ik ben al een aantal jaar steeds minder gaan werken, maar helemaal stoppen zat er niet in. Ik vreesde voor de voortgang van het vak informatica. Informaticadocenten zijn nauwelijks te vinden en het was dan ook een enorme opluchting dat er drie jaar geleden een goede opvolger in beeld kwam.’’
André genoot enorm van het contact met leerlingen buiten de lessen om: “De bezinningsdagen, de Londenreizen en de uitwisseling naar Roemenië vond ik altijd leuk. Natuurlijk waren er ook minder aangename dingen: ik ben geen fan van nakijkwerk en van onzinnig vergaderen, maar die minder leuke dingen vielen in het niet.’’
Het is duidelijk dat hij nog steeds met veel plezier werkt op het Cambreur. Hoewel hij in Drunen woont (enkele reis naar Dongen is 18 km), komt André doorgaans op de fiets naar school. Zijn auto maakt weinig kilometers: alleen als het bij vertrek keihard regent, stapt hij in de auto. Hij maakte de fietstocht vaak samen met collega Margot Weijers. “Margot kan heel hard fietsen,” vertelt hij. “Dan haalde ze me in en moest ik enorm mijn best doen om haar bij te houden. Ja, dat was zweten.” Inmiddels heeft André een elektrische fiets (hij heeft al drie accu’s versleten) en nu is het makkelijker voor hem om het gat te dichten.
Op woensdag 29 maart neemt hij officieel afscheid van het Cambreur. Hij ‘viert’ het samen met fietsmaatje Margot Weijers, want ook voor haar zit het schoolse leven erop. André ‘hoeft’ binnenkort niets meer, al blijft hij tot het einde van het schooljaar beschikbaar voor zijn mentorleerlingen. Verder gaat hij lekker toeren op de motor, klussen in de nieuwe woning van zijn dochter en spelen met zijn kleinzoon. Wél is hij voornemens te blijven fietsen: nu de wekelijkse fietskilometers naar het Cambreur wegvallen, kan er een andere koers gevaren worden.
