Op woensdag 16 maart bezocht een aantal leerlingen uit V5 in het kader van de lessen Duits een indrukwekkende toneeluitvoering van het klassieke Faust-verhaal. Lees hieronder het bijzondere verslag van Jitske van den Berg (V5a)
Soms hoop je op iets en dan komt het er niet. En soms komt het er wel, maar is het teleurstellend. Het is zelden zo dat het helemaal goed is, dat niemand zich tekort gedaan voelt. Niets is ooit precies zoals je het wilt. De wereld is daar te complex voor.
Met dit feit werd ik geconfronteerd tijdens het toneelstuk OustFaust, een bewerking van het welbekende Duitse Faust van Johann Wolfgang von Goethe. Nadat ik in de samenvatting had gelezen dat er een poedel in het stuk zat, wilde ik niets liever dan zo’n krullenwolk met pootjes op het podium zien staan. Maar dat bleek enorm tegen te vallen. Wat daar op was gekomen, leek niet eens op een poedel. Het was een man met puntoren op z’n hoofd die een zwarte lap stof om zich heen geslagen had. Maar poedels hebben toch echt ronde hangoren en ik heb er zeker nog nooit één gezien die een zwart tapijt over zijn rug had hangen. Ik was er op het moment zelf zwaar teleurgesteld over, maar ik realiseerde me later pas hoe mooi deze anekdote de voorstelling beschreef.
Jarenlang heeft dokter Faust zich in de wetenschap verdiept, alles geprobeerd te onderzoeken wat er te onderzoeken valt. Maar toch heeft ze nog steeds geen antwoord op de vragen die er het meest toe doen: waarom er nog zoveel leed in de wereld is, wat daar dan het nut van kan zijn. En sterker nog, wat überhaupt de zin van het bestaan is.
Denken vanuit het verstand heeft haar duidelijk niet geholpen, dus werpt ze zichzelf het leven in. Misschien dat ze antwoorden kan vinden als ze de wereld vanuit haar gevoel trotseert. Misschien dat ze dan wel gelukkig kan zijn.
Dat geluk vindt ze, maar dat is alleen maar voor even. Niet veel later wordt ze weer geconfronteerd met alle teleurstellingen, leed en zinloosheid die het leven met zich meebrengt. Haar vragen blijven nog steeds onbeantwoord.
Maar wat heeft die poedel er dan mee te maken? Die laat zien hoe actueel dit stuk nog is.
Ik zoek zelf altijd naar grappige en leuke dingen in serieuze zaken. In serieuze zaken is het namelijk soms moeilijk zin te vinden en zeker als je naar een stuk gaat kijken waar de nutteloosheid van het menselijk bestaan centraal staat. Ik voel me een stuk beter wanneer ik iets kleins heb waarop ik me kan verheugen. Dat geeft mij zin om aan het serieuze te beginnen. Bij OustFaust was dit de poedel.
Ik dacht toen meer vanuit mijn emoties dan vanuit mijn verstand. Ik had zelf namelijk ook wel kunnen bedenken dat de kans heel erg klein was dat er een levend beest zou opkomen. Dit was een doodserieus stuk, er was geen plek voor wolken op pootjes. Maar toch beef ik erop hopen, terwijl ik wist dat het niet realistisch was. Dan had ik namelijk iets waar ik me erg op kon verheugen, iets waardoor ik er zin in kreeg.
Wat ik eigenlijk probeer te zeggen is dat naar zin zoeken niet alleen iets van die tijd is. Iedereen doet het eigenlijk wel. Dan is dit misschien een dom voorbeeld, maar denk bijvoorbeeld ook naar aan de Oekraïense vluchtelingen van nu. Hoe moet je nog zin vinden in het leven als je huis vernietigd is? Als wat je eerst thuis noemde opeens is veranderd in een slagveld? Durf je je dan net als Faust aan je gevoel over te geven en te hopen dat ooit alles weer zou worden zoals het vroeger was, terwijl je zelf ook wel weet wat voor een grote teleurstelling je dan te wachten kan staan?
Dit stuk is misschien niet wat je van een verslag over een voorstelling van een 5 vwo-leerling verwacht. Maar zoals ik al zei, is het in het leven vaak anders dan dat je aanvankelijk dacht. Ik hoop alleen dat dit niet zo’n teleurstelling was als de poedel.
foto: img51233_225 Bron www.hnt.nl Salih Kilic
