“Loos alarm!” Cor Willemse sluit een half uur later dan gepland aan voor onze afspraak. “De brandmeldcentrale was afgegaan, er was vannacht een storing en die moest ik eerst verhelpen.’’ Het is tekenend voor de rustige, betrouwbare facilitair beheerder: hij staat al 38 jaar 24/7 paraat voor de school. Binnenkort komt daar echter een eind aan, want hij is bijna 68 en dus is het tijd voor zijn pensioen.
Op woensdag 26 januari viert hij zijn officiële afscheid op ‘de mooiste plaats van het nieuwe Cambreurgebouw’: de aula. Toch is hij nog niet écht weg, hij wil eerst nog wat zaken afronden. Het nieuwe pand is dan wel in gebruik genomen, maar er wordt nog steeds gewerkt aan de finishing touch en Cor zou Cor niet zijn als hij niet zélf de puntjes op de i zou zetten.
In 1983 begon hij als conciërge op de Titus Brandsma, maar toen de directeur ziek werd, nam hij het werk over en maakte hij ineens roosters, deed hij delen van de administratie. Zó ben ik eigenlijk in de rol van facilitair medewerker beland,‘’ vertelt de man die eerst werkte voor Xerox, een bedrijf in kopieermachines. Cor maakte een aantal fusies mee en is inmiddels officieel in dienst van het Kwadrant. Hij beheert er alle panden van de scholengroep. Sinds dit schooljaar zijn dat het gebouw van het Hanze in Oosterhout en de twee overgebleven schoolgebouwen in Dongen. Vroeger beheerde hij ook de gebouwen van De Witrijt in Rijen, De Pijler (Dongen) en tot voor kort het gebouw aan de Bolkensteeg.
“Ik was verantwoordelijk voor werkzaamheden aan de diverse panden, reparaties, onderhoud en verbouwingen. Er moesten bijvoorbeeld verwarmingsinstallaties en alarminstallaties vervangen worden en ik controleerde of de panden voldeden aan de eisen voor de luchtkwaliteit. Daarnaast was ik budgetbeheerder en als ’s nachts het alarm ging, dan moest ik eruit.’’
Vandaag mocht het dan loos alarm zijn, helaas bleek dat in het verleden niet altijd het geval. “Ik kon wel huilen als de kelders van de gebouwen voor de zoveelste keer onder water stonden. Na een grote regenbui kwam het regelmatig voor dat de riolering het niet aankon en dat het water weer een halve meter hoog stond.” Het jaar 2000 werd helemaal dramatisch afgesloten: ruim twee dagen en nachten was Cor op de been, nadat hij door de toenmalige directeur, Wil Segeren, ’s ochtends om zes uur uit bed werd gebeld met de mededeling dat de gymzaal was afgebrand. Dat betekende meteen het einde van de kerstvakantie voor Cor, want het bleek een enorme klus om de schooldeuren na de vakantie weer te kunnen openen. ‘’De schoonmaak, rookschades, het dichttimmeren, contact met de verzekering,’’ somt hij op. ‘’Ik heb een echte regelbaan, maar ik doe het werk graag, met superveel plezier.’’
Na de brand werd hij ‘Cor de Bouwer’: twee nieuwe gymzalen een nieuwe aula verrezen er onder zijn leiding aan de Schaepmanlaan. Daarna werd er bij B-gebouw een aanbouw gerealiseerd. Onlangs werd die nieuwe aula neergehaald om plaats te kunnen maken voor het nieuwe Cambreurgebouw, een immens project.
“Het is een proces van jaren om een nieuw schoolgebouw te kunnen realiseren. Waar de oude gebouwen voorheen in eigendom waren van Ons Middelbaar Onderwijs, is de gemeente Dongen nu eigenaar van het nieuwe Cambreurgebouw. Om tot afspraken met de gemeente te kunnen komen, was dit van groot belang. Ik denk dat ik de afgelopen jaren geen bijeenkomst heb gemist en dat waren er heel wat: “Er moest een onderwijsvisie komen, het financiële plaatje moest door de gemeenteraad geloodst worden, er werd zowel met de stuurgroep vanuit OMO als met de stuurgroep van het Cambreur vergaderd,’’ illustreert hij. ‘’Ik heb hierbij steeds het belang van de school voor ogen gehad. Daarbij probeerde ik altijd om er zoveel mogelijk uit te halen en toch binnen het budget te blijven. Ik ben er heel trots op dat dat is gelukt, want dat schijnt niet vaak voor te komen.’’
De nieuwbouw vormt een mooie kroon op zijn werk. “Het was een gigantische klus met superlange dagen, maar ik vind het gebouw heel mooi geworden. De voorgevel in cortenstaal, de uitnodigende aula als hart van de school. Volgens mij kunnen leerlingen daar heerlijk zitten.’’ Cor peinst er niet over om de schooldeuren dicht te trekken, voordat het pand echt helemaal af is. Aan het terrein voor de school wordt momenteel nog hard gewerkt en tot het moment dat alle zaken echt volledig zijn afgerond, zullen wij de vriendelijke, correcte facilitair medewerker regelmatig door ‘zijn’ gebouw zien lopen.
Natuurlijk heeft hij ook plannen voor daarná. Glunderend: ‘’Ik ben opa van drie mooie, fijne en lieve kleinkinderen en er is er nóg één op komst. Samen met mijn vrouw Anjo pas ik twee dagen per week op. De kinderen wonen allemaal in de buurt en daar valt nog wel wat te verbouwen. Ook heb ik er zin in om samen met Anjo in een campertje door Europa te trekken en blijf ik graag de techniek verzorgen voor het openluchttheater in Oosterhout.”
‘’Maar het is tijd, de hoogste tijd’, zingen collega’s hem toe tijdens zijn afscheid. En al dromen de Hanzecollega’s stiekem van een splinternieuw gebouw met daarin een grote rol voor deze bijzondere man die duidelijk zijn handtekening achterlaat in het nieuwe Cambreurgebouw, ze gunnen hem de vrijheid van harte. In de binnentuin van het nieuwe schoolgebouw in Dongen komt een passend eerbetoon in de vorm van een enorme kei met daarop een cortenstalen plaat: ‘’Cor Willemse, rots in de branding…” En daar moeten we het mee doen. De volgende keer dat het brandalarm ’s nachts gaat, kan Cor lekker blijven liggen.
