Helga van der Weele laat het Cambreur College met vertrouwen achter.

Na er 40 jaar gewerkt te hebben, gaat Helga van der Weele het Cambreur College verlaten. Dat is niet zomaar een afscheid: Helga heeft zoveel bijgedragen aan wat het Cambreur nu is, dat je met een gerust hart mag zeggen dat er een icoon vertrekt. In het nieuwe, smaakvol ingerichte CC blijven sporen van haar aanwezigheid achter, zoals in haar inbreng met betrekking tot het interieur.

Je kunt iemand soms typeren door hem een aantal keuzes aan te bieden. Als hij die keuzes zonder omwegen maakt, dan zegt dat iets over hem. Bij Helga werkt die truc niet, want ze twijfelt bij bijna iedere keus die ze moet maken: ‘Keuzes op zich zeggen niet veel, het hangt af van de context.’ Opmerkelijk maar misschien wel typerend is dat ze kiest voor docentschap boven schoolleiding en voor gevoel boven verstand. Verdere keuzes: Duitsland vóór Frankrijk, boek vóór film, pen vóór computer en voor de wereld ware het beter als vrouwen en mannen samen in gelijke mate de dienst uitmaakten.

Helga is in Rotterdam geboren, verhuisde als kind naar Limburg en belandde uiteindelijk in Dongen, waar ze het grootste deel van haar leven heeft gewoond. Op de vraag wat ze uit die respectievelijke plaatsen heeft ‘meegenomen’, zou Rotterdam haar gevormd kunnen hebben in het aanpakken, de mouwen opstropen. Het Limburgse vertaalt zich wellicht in haar gevoel voor stijl en haar neiging om conflicten te vermijden zou je een Brabants trekje kunnen noemen.

De school dus. ‘Ik heb altijd in het onderwijs willen werken, met name in het basisonderwijs. Omdat daar toentertijd geen werk was, koos ik voor het voortgezet onderwijs en uiteindelijk, wegstrepend, voor het vak Duits. Wellicht speelde mee dat mijn moeder Duits was.’ Maar het zou ook heel anders hebben kunnen lopen, want ook het ontwerpen van interieurs, binnenhuisarchitectuur, had en heeft haar warme belangstelling.

Helga heeft onder een zestal rectoren gewerkt. Iedere rector had zijn eigen specifieke kwaliteiten. Speciaal Frans van der Knaap heeft voor haar persoonlijk veel betekend. ’Het is knap als je iemands capaciteiten ziet en zó uitnodigend kunt zijn dat daaruit inderdaad een carrièrestap volgt, waarbij je ook nog een vangnet biedt en -met name in de opstartfase- naast iemand gaat staan, met name in de opstartfase.’

En nu vertrekt ze zelf. Wat zou er op een tegeltje kunnen staan dat ze aan haar opvolger schenkt? Ze glimlacht en deelt een herinnering: ‘Toen ik tot leidinggevende werd benoemd, zei docent Hans van der Prijt tegen mij: ‘Nu ga je vast veranderen.’ Ik ontkende dat: ik wilde niet veranderen. Je ontwikkelt je natuurlijk, je wordt ouder en wijzer, maar fundamenteel veranderde ik niet. Ik sta nog steeds achter wat ik toen dacht en vond. Op het tegeltje komt te staan: BLIJF TROUW AAN JEZELF.’

Veertig jaar CC. Na tien jaar Duits volgden tien jaar als decaan – ‘De leukste baan op school’ – tien jaar als lid van de schoolleiding en tien jaar als lid van de directie. Eigenlijk wilde Helga maximaal tien jaar in de schoolleiding; dat lukte dus niet. Hierdoor miste ze de laatste paar jaar vooral het contact met de leerlingen, het lesgeven. In die veertig jaar zijn er mooie en pijnlijke dingen gepasseerd. Persoonlijk leed zoals bij de ziekteprocessen van de collega’s Greetje van Liempt en Lianne van Ravenstein. Gelukkig valt er ook veel te genieten. Helga noemt met name de nieuwe collega’s – onder hen ook vaak oud-leerlingen – die hun taak oppakken, doorgroeien en zo de school sterker maken.

Helga onderhoudt nog veel contacten met oud-collega’s. Ze heeft daarentegen niet de intentie om na haar vertrek nog de docentenkamer binnen te stormen. ‘Ik kom alleen als ik gevraagd word, maar in principe ben ik natuurlijk gewoon weg!’ Was het oorspronkelijk de bedoeling om een geleidelijke overgang naar het leven na het CC te maken; corona en de nieuwbouw zorgden ervoor dat dat plan de prullenbak in kon. Nu is het dus een grote sprong van ‘druk druk druk’ naar … ‘de lange leegte’?

‘Nee hoor’ lacht ze, ‘er ligt een lijstje klaar. Daar staat ook vrijwilligerswerk op, misschien iets van taalverwerving op een basisschool, of koken voor mensen, of iets creatiefs, met je handen.’

Aan het eind van het interview komt de toekomst van het Cambreur ter sprake. ‘Het college is moderner geworden, internationaler ook. Maar de sfeer zit in het DNA van het Cambreur en de menselijke maat zal blijven. Het is goed dat we een grote school hebben opgesplitst in kleinere afdelingen. De docent blijft de spil die enthousiasmeert. De kwaliteit die we gewend zijn te bieden, is gegarandeerd. Daar heb ik veel vertrouwen in.’

Vrijdag 10 september heeft Helga van der Weele officieel afscheid genomen. Het Cambreur zal zonder haar verder moeten. Dat is slikken. We zullen haar ontzettend missen, maar we klampen ons vast aan haar vertrouwen in onze school. En we wensen Helga en haar geliefden een heerlijke, eindeloze tijd toe in goede gezondheid!