Ruim dertig jaar was Ad van der Ven een markante persoonlijkheid op het Cambreur College. Opgeleid als onderwijzer, bleek hij als docent toch minder te hebben voor het jonge kind. Hij had meer uitdaging nodig en startte als docent biologie in Den Bosch op een LTS, om na negen jaar over te stappen naar het speciaal onderwijs in Tilburg. Een collega daar, Jan van Engelen, vertrok naar Dongen en haalde hem over om mee te gaan.

Zo kwam Van der Ven op het vmbo terecht. Hij pendelde van gebouw B naar gebouw D, het onderwijsgebouw op de plek van het huidige GFK-kantoor. Zo weinig mogelijk verschillende gezichten voor de klas, was in die tijd de filosofie (en ook wettelijk toegestaan). Dus gaf Ad biologie, aardrijkskunde, geschiedenis, Nederlands en zelfs gym. Als voorzitter van de MR ging hij zich meer met beleidszaken bemoeien. En als hij het principieel ergens mee oneens was, trok hij verregaande conclusies. Toen dat zich voordeed, nam hij daarom ontslag en zocht een andere werkgever. Daarop kwamen de leerlingen van gebouw D in opstand: “Van der Ven moet blijven!!” Dit gebeurde.

Onder Gerard Rijnders als leidinggevende heeft hij graag gewerkt. Deze persoonlijkheid werd een voorbeeld voor Ad in zijn latere carrière.

Toen het Cambreur College door een fusie tot stand kwam, nam Ad van der Ven de leiding over het vmbo op zich. Hij regelde alles: roosters, het aansturen van het team, examens, leerlingzaken. Ad was van de ludieke straffen: op  zaterdagmorgen om 05.00 uur melden en daarna samen met de boosdoener(s) ontbijten bijvoorbeeld. Hij had een geweldig geheugen. Bij de diploma-uitreiking werd niet zelden een bijzonder voorval uit de carrière van een leerling met een knipoog opgedist.

In augustus 2002 werd hij met steun van zijn team benoemd tot adjunct-sectordirecteur, verantwoordelijk voor mavo en vmbo 3 en 4. Voor de vorm schreef hij een sollicitatiebrief, ze kenden hem immers toch door en door? Zijn kantoor was de ‘vissenkom’ in de hal bij gebouw B. Regelmatig was zijn schaterlach te horen. Hij ging iedere dag met plezier naar zijn werk, dat is nooit veranderd.

De toenmalige rector Frans van der Knaap vroeg hem in de lente van 2006 om de leiding van het Cambreur College op zich te nemen, daar de directeur tijdelijk niet op zijn plek zat. Van der Knaap zag potentie in hem. Van der Ven nam de uitdaging aan, maar op voorwaarde dat Helga van der Weele dit samen met hem zou doen. Zo ontstond een samenwerking die tot 2016 duurde. Directeur van een brede scholengemeenschap, dat had hij, groot geworden in het speciaal onderwijs en in het vmbo nooit durven dromen. Maar Ad werd zonder meer gedragen door het hele team. Dit moest  wel wennen aan zijn soms wat onorthodoxe aanpak, maar waardeerde zijn directheid en zijn hart voor mensen.

Ad van der Ven is een mensenmens. Hij leeft mee met zijn mensen, is oprecht bezorgd, zeer attent en laat zijn emoties echt zien. Waar het kon, bleef zijn steun niet bij woorden alleen.

De laatste twee jaar keerde hij terug voor de klas, terug naar gebouw B. Het colbertje ging uit, de mouwen werden opgestroopt en biologie aan vmbo1 werd weer zijn uitdaging. Zijn opvolger René Hermans stond hij bij met goede raad: hij wilde zijn werk goed overdragen en het Cambreur op het goede spoor achterlaten.

Ad van der Ven is in al zijn rollen gewoon zichzelf gebleven en dat is maar goed ook. Het Cambreur gaat hem missen. Bedankt Ad!