Een conciërge-echtpaar in de school was een vertrouwd gegeven: Kees en Gonda Haast en ook Jan en Ria Lanslots hebben jarenlang samen gewerkt. Dus toen er in 1988 ruimte kwam voor een conciërge viel de keuze op Angeline naast echtgenoot Ton. En dat bleek geen verkeerde zet. Ze vullen elkaar prima aan en kunnen delen van elkaars werk geruisloos overnemen.
Angeline geniet van de afwisseling. Iedere dag is anders en vooraf weet je nooit precies wat de dag brengt. Ze houdt van regelen en organiseren en gaat er zelf op af om ervoor te zorgen, dat de zaken lopen zoals zij het wil. ’s Avonds werken is nooit een probleem, werktijden aanpassen ook niet. De maanden december en januari met de kerstvieringen, de informatieavonden en de open avonden zijn drukke maanden, maar de examentijd is in haar ogen gewoon een routineklus.
Angeline is samen met Ton verantwoordelijk voor alle bestellingen en heeft dus eigenlijk naast haar huishouden thuis een enorm huishouden erbij. Een dik compliment aan haar, dat ze nooit een verkeerde inschatting heeft gemaakt.
Een keer, herinnert ze zich, ging het goed mis. Terwijl zij zorgzaam de flessen (kinder)champagne wilde koelen in de koelkast, sloeg deze op hol, bevroor de champagne en sprongen alle flessen. Een vreselijke puinhoop en geen koel drankje voor de geslaagden helaas.
Het Cambreur College gaat Angeline en Ton echt missen. Zoveel zichtbaar en soms ook onzichtbaar werk wordt gewoon gedaan, het draaiboek zit in hun hoofd, zij kennen de routines. Deze brok ervaring gaat verloren en zal weer langzaam door de nieuwe krachten opgebouwd moeten worden.
Angeline gaat het dagelijkse ritme zeker missen, de contacten met collega’s en met leerlingen. Ze begint aan een vakantie die gewoon blijft duren. Lekker lezen, borduren, puzzelen, wandelen, fietsen en dagtochtjes maken. Haar oud-collega’s gaat ze vast zien bij Oud-Krijt, zoals de vereniging van voormalige Cambreurmedewerkers heet.
