“Ben in 2001 op deze school begonnen. Werk dus in totaal veertien jaren hier. Voorheen werkte ik een kwart eeuw in Tilburg en een aantal jaren in Helmond en Oosterhout. In totaal heb ik 42 jaren ‘gepuberd’ en de jeugdpuistjes zijn nu wel verdwenen,” lacht Wilhelmien Laurijsen.
Het bereiken van de pensioengerechtigde leeftijd en kleine gezondheidsproblemen zijn de redenen voor het vertrek. Dat gaat ze direct vieren met een fijne vakantie en daarna een afscheid van haar naaste collega’s – ‘dat doen met drieën’ – in september.
Wilhelmien kijkt terug op een fijne school en een fantastische B-familie. Dat zijn de collega’s met wie ze nauw samenwerkte op een klein en overzichtelijke gebouw. ‘Dat maakte het juist een levende school’.
“Het Cambreur College is een school met supercollega’s waarbij ik me erg thuis voelde; het is een familie voor me geworden. In mijn eerste jaar hier, toen mijn man erg ziek werd en uiteindelijk overleed, vingen ze me erg goed op. Dat warme nest is altijd gebleven. Dat waren de krenten in de pap.”
Wilhelmien geeft aan dat ze altijd al het onderwijs in wilde. Vanaf de ‘bewaarschool’ – het Montesori kleuteronderwijs – tot nu toe. “Mijn droom van handwerkjuf is dus uitgekomen.”
“Ik heb wel een droom. Hoop ook dat die uitkomt en gerealiseerd wordt: een nieuwe school met veel Ruimte – met hoofdletters geschreven – voor de leerlingen. Zij verdienen dit. En voor mijn collega’s aparte werkplekken, spreekkamers en een goed geoutilleerd gebouw.
Wilhelmien vertelt verder: “De regelmaat van de dag ga ik missen en de mensen om me heen, maar niet het ‘vroeg uit de veren springen!”
Een uitdaging die ze aangaat: “Eerst nieuwe regelmaat in het leven vinden en dan alle ‘al jaren op de plank liggende to-do-opdrachten’ uitvoeren en afronden. Tussendoor vakantie houden en vooral thuis gezellig van een ‘dolce far niente’ gevoel genieten.
