Charmant en goed verzorgd zoals altijd zit Jacqueline aan haar bureau in lokaal A103, haar vaklokaal Engels van de mavo bovenbouw. Ze vraagt zich af waarom haar tweede corrector zo lang niets van zich laat horen. “Als de examens maar niet kwijt zijn geraakt”. Jacqueline, bevlogen, super gemotiveerd en een pietje precies neemt na een half leven in het onderwijs afscheid. “Ik ga genieten van een leven zonder zoemer,”
“Ik ben in 1974 begonnen op een LHNO in Den Bosch daarna ben ik naar de Sint Jozef mavo in Dongen gegaan, dat werd later de Laurentius mavo. Deze school ging door een fusie op in het Cambreur College. Ik werk nu dus 43 jaar in het onderwijs waarvan 40 jaar in Dongen, een mooi moment om met pre-pensioen te gaan en eigenlijk vind ik het nu ook wel mooi geweest. Ik heb vele onderwijsvernieuwingen meegemaakt, maar niet alle veranderingen bleken verbeteringen te zijn. Als je zo lang in het onderwijs meedraait lijkt het wiel soms opnieuw te moeten worden uitgevonden terwijl je uit ervaring weet dat dit niet altijd werkt. Maar er zijn natuurlijk ook veel veranderingen geweest die wel goed waren voor het onderwijs. Onderwijs moet namelijk de nieuwste inzichten volgen en de leerlingen aanspreken.”
“Ik zou het Cambreur College willen typeren als een bedrijvige school die constant in beweging is. Maar onze school is ook een warm nest met veel aandacht voor de leerlingen en met goede docenten. Terugdenkend aan mijn tijd hier in Dongen is me een anekdote in het bijzonder bijgebleven. Zo besloten ooit twee van mijn leerlingen een kortere route te nemen om de straat over te steken, namelijk via de motorkap en het dak van mijn witte Mini. Gelukkig geen schade maar hun voetstappen waren duidelijk te zien op mijn auto. Ik heb ook erg goede herinneringen aan al de Londenreizen die ik met mavo 4 heb gemaakt. Natuurlijk draag ik deze stad, de taal en de mensen een warm hart toe, maar het feit dat je je collegae en je leerlingen op een wat andere manier ervaart dan op school maakt zo’n uitstapje extra leuk. Bovendien was het altijd erg fijn te zien dat deze reis voor de leerlingen, die in gastgezinnen verbleven, een geweldige ervaring was. Vaak gingen ze voor het eerst zonder hun ouders op reis, waren ze nog nooit met een boot naar een ander land gevaren en hadden ze ook nog nooit bij vreemden gelogeerd met wie ze nu ineens in een andere taal moesten converseren.”
“Heeft mijn werk in het onderwijs me gebracht wat ik verwacht had? Een ronduit ja! Ik heb veel functies gehad, docent, mentor, coördinator en decaan. In Den Bosch had ik het als beginnend docent niet altijd makkelijk, maar toen ik in Dongen kwam luisterden de leerlingen gewoon en deden ze meestal wat ik vroeg. Ik heb ook altijd genoten van het contact met de ouders die steeds vaker oud-leerlingen van me bleken te zijn. Krenten in de pap waren voor mij het voorbereiden van de leerlingen op het eindexamen, het mentoraat en al die lieve collegae die er voor me waren ook als het even iets minder ging. Maar ‘last but not least’ een heel bijzondere: veertig jaar geleden leerde ik hier Theo Halin kennen, die inmiddels alweer dertig jaar mijn partner is.”
“Nu ik afscheid neem wil ik iedereen hartelijk bedanken voor de prettige samenwerking en het vertrouwen. Ik kan met een heel positief gevoel weggaan. Mijn wensen voor het Cambreur College zijn een stabiel leerlingaantal, het behoud van de goede sfeer (straks in een mooi nieuw gebouw) rust en regelmaat. En blijf vooral gefocust op wat onze taak als docent is. “
“Wat ik het meest ga missen zijn natuurlijk al die fijne contacten met collegae, leerlingen en ouders. Maar ik ga me niet vervelen. Ik wil meer gaan lezen, reizen, sporten, sociale contacten aanhalen, theaters en musea bezoeken en misschien wel een cursus filosofie volgen. Maar waar ik vooral van ga genieten is dat ik deze dingen allemaal mag doen zonder dat er steeds een zoemer gaat!”
