“Er zijn elke keer weer nieuwe dingen te ontdekken”
Aan het eind van het gesprek verschijnt er een vrolijke schittering in haar ogen, als ze spreekt over al de plannen die ze na haar afscheid gaat uitvoeren, al dan niet samen met haar echtgenoot. Toch neemt Margreet Vos niet echt van harte afscheid van het Cambreur, waar ze 19 jaar met veel plezier en inzet heeft gewerkt.
Begonnen als biochemisch analist in Delft en later bij TNO in Leiden en tussentijds bij het CITO gestationeerd als toetsenmaker, kwam Margreet uiteindelijk vanwege het werk van haar man in Brabant terecht. Ze behaalde haar onderwijsbevoegdheid, werkte als vrijwilliger op het Cobbenhagen College en het Beatrix College en landde toen voorgoed op de klep van het Cambreur College.
Naast haar werk als scheikundedocente was ze 11 jaar zorgcoördinator. Ze zette het zorgsysteem-nieuwe-stijl op en kijkt hier met tevredenheid op terug. “Dat systeem staat als een huis. Er is steeds meer aandacht voor leerlingen met een ‘rugzakje’. Onze zorg móet ook op orde zijn, want ik denk dat er meer problemen zijn in gezinnen dan vroeger het geval was óf we hebben daar wellicht intussen meer zicht op. In ieder geval is er zeker meer samenwerking tussen de ouders, kinderen en de school. Ook de collega’s kijken er anders naar dan vroeger: er is meer oog voor de problemen die er leven in een klas. Er is nu qua zorg een goede balans tussen alle geledingen.”
Een andere uitdaging was het TTO. Margreet heeft op dit moment twee TTO-klassen en werkt éénmaal per week met onze native speaker. Ze bereidt haar Engelstalige lessen nog steeds nauwgezet voor, maar “100% foutloos gaat het natuurlijk niet. We corrigeren elkaar, de leerlingen en ik.” De Engelstalige opleiding, die voorwaarde was om TTO-docent te worden, vond ze een mooie uitdaging. Ze leest nu ook veel in het Engels. Opmerkelijk vindt Margreet dat je in het Engels in een andere stijl gaat lesgeven en dat je dan ook als persoon anders overkomt op de leerlingen.
Margreet ontdekte pas toen ze zelf moeder was dat ze het leuk vond om kennis over te dragen. Ze koos daarop voor het onderwijs. Als je zelf kinderen hebt van die leeftijd, herken je veel dingen “Het houdt je jong, scherp, bij de tijd. Uit ervaring spreken is ook belangrijk. Het begeleiden naar zelfstandigheid past bij mij. Ik ging als mentor altijd een heel eind met de leerling mee om hem/haar zover te krijgen. Nadat ik problemen kreeg met mijn gezondheid, ontbrak me de energie en vorig jaar ben ik gestopt met het mentoraat.”
Margreet kijkt met veel plezier terug op haar CC-tijd: “Het toenmalige werken in Rijen in die ouwe barakken had echt wel wat, maar ook de bezinningsdagen, de Cambreurdag, de reizen. Er zijn tegenwoordig veel meer mogelijkheden voor docenten, er is veel meer afwisseling. Verder heb ik altijd fijn samengewerkt met heel prettige collega’s.”
“Ik ben altijd heel energiek geweest. Het is moeilijk om toe te geven dat je niet meer beschikt over die energie. Maar dat bepaalt wel dat ik nu moet stoppen, op mijn 63e.”
Ze heeft nogal wat plannen voor de komende jaren. Een kleine greep: viool spelen in een ensemble, tuinieren, golfen, lezen, concerten bezoeken in Amsterdam, waar ook een dochter en kleinkind wonen. Ze gaat ook reizen. Haar favoriete bestemming is Amerika. Ze bezoekt graag de Westkust, maar ook New York -“heerlijk gefietst, daar”- heeft een plaatsje in haar hart. “Een speciale wens van mij is naar Scandinavië te gaan om het Noorderlicht te zien. Ach, er zijn elke keer weer nieuwe dingen te ontdekken.”
Dag Margreet, grijze eminentie, we zullen jouw vertrouwde verschijning gaan missen!
