27 maart, de kwartfinale van Op Weg naar het Lagerhuis moest gespeeld worden. Het team, dat eerst uit tien leden bestond, moest worden gehalveerd en er kwamenzes nieuwe stellingen die in twee weken tijd voorbereid moesten worden. Dit waren drastische veranderingen, die zelfs het beste debatteam van Brabant de kop zouden kunnen kosten. Maar voordat we de kwartfinale konden spelen, moesten we eerst op het Mediapark zien te komen. Normaal gesproken is dit makkelijk te doen met de trein en ook vandaag leek het vlekkeloos te verlopen. Tot we op Hilversum Centraal stonden: ‘Dames en Heren, in verband met een stroomstoring rijdt deze trein niet verder dan Hilversum Centraal, onze excuses voor dit ongemak.’ Daar stonden we dan, half 10, we moesten er om 10 uur zijn. Die NS ook altijd, je kunt er nooit van op aan. Dan wachten we maar buiten tot er een bus komt. Omdat het zo frisjes is, gaan ook enkele leerlingen de Starbucks binnen. Ook hier schijnt sprake te zijn van een stroomstoring. Toch maar even Frits Bloemberg bellen, want wie weet hoe lang het duurt voordat er vervangende bussen komen. Meneer Van Esch spreekt Frits, die ons vertelt dat het helemaal niet erg is dat we laat zijn, in de studio’s is namelijk ook een stroomstoring. Het duurt niet lang voordat iemand op zijn telefoon heeft geconstateerd dat de stroomstoring in een groot deel van Noord-Holland voor problemen zorgt.
Uiteindelijk zijn we toch bij het Mediapark aangekomen en is het tijd om te debatteren. De kwartfinale bestaat uit het vaste-rollendebat, het 1-op-1-debat en het 360gradendebat. In het vaste-rollendebat waren we voor de stelling: ‘Nederland moet zich houden aan de NAVO-norm voor defensie-uitgaven.’ In het 1-op-1-debat was Simone tegen de stelling: ‘Om het glazen plafond te doorbreken moet de Nederlandse regering een vrouwenquotum instellen.’ Dit was het eerste 1-op-1-debat dat Simone heeft gedaan, maar dat was niet te zien, zo goed deed ze het! Het 360- gradendebat ging over het aantal vluchtelingen dat we opnemen in Nederland, zouden dit er meer kunnen zijn of nemen we er nu al genoeg op? We hadden een goed gevoel over deze kwartfinale en de jury was het met ons eens, we wonnen! En nog een leuke prestatie: Simone heeft ons eerste 1-op-1-debat dit jaar gewonnen.
Het duurt lang voordat we de halve finale mogen spelen. We eten wat broodjes, spelen een spelletje, kijken bij de concurrenten of lopen een rondje over het Mediapark, we doen er alles aan om onze zenuwen weg te drukken. Maar een half uur voor aanvang van de halve finale kunnen we er niet meer onderuit. We moeten weer in de sfeer zien te komen en kijken nog even bij de uitslag van de voorgaande kwartfinale. Frits Bloemberg wordt voor de halve finale overgenomen door Menno Bentveld, bekend van Vroege Vogels en Op Weg naar het Lagerhuis en ook de jury wordt vervangen door een nieuwe jury. De halve finale begint. We zijn tegen de stelling dat er een wet moet komen die verplichte anticonceptie mogelijk maakt. Het gaat moeilijk, de opponent is heel sterk. Vervolgens is er een 1-op-1-debat waar Jort de stelling: ‘Conducteurs moeten worden uitgerust met handboeien en een wapenstok’ verdedigt. Ook nu is de tegenstander onwijs sterk, maar Jort gaat er hard tegen in. Toch merken we dat ons team zich steeds meer op de achtergrond laat zetten door de tegenstander. Tijdens het 360-gradendebat zakt de moed ons echt in de schoenen. Onze tegenstander heeft sterke argumenten en een sterke manier van overbrengen. Als het debat is afgelopen gaat de jury in beraad. Nog nooit zijn de juryleden zo snel teruggeweest. Maar op dit moment hebben veel van ons een déjà vu. De jury geeft zijn oordeel: Jort wordt in het zonnetje gezet, de passie waarmee hij debatteert heeft een goede indruk op de jury gemaakt. Een ander jurylid complimenteert een van de tegenstanders en het laatste jurylid gaf meteen aan dat onze tegenstanders hadden gewonnen. Het lijkt ons niet gegund, vorig jaar lagen we er ook in de halve finale uit namelijk. Er moet een grote teleurstelling verwerkt worden, iedereen is chagrijnig en de trein werkt ook al niet mee. Drie en een half uur duurt het uiteindelijk voordat we in Tilburg zijn. Half Nederland hebben we al gezien.
Al met al is het natuurlijk weer een mooie ervaring geweest. Naast de teleurstelling voelen we ook een beetje blijdschap: wie kan er nu zeggen dat ze tweemaal op rij de halve finale van Op Weg naar het Lagerhuis hebben gehaald? Nou wij dus wel! Wij zijn in principe dus voor de tweede keer op de gedeelde derde plek beland. Zou driemaal scheepsrecht zijn? Een groot deel van ons team is er als het goed is volgend jaar niet meer bij, maar we dragen ons stokje graag over aan de volgende debaters.
Chantal van Hoek
