Kitty Driessen neemt afscheid van het Cambreur
Ik wist niet zo goed waaraan ik begon
Het gesprek wordt nogal eens onderbroken: een leerling met een rode kaart, een bezorger, een docent die iets wil weten. Het maakt meteen duidelijk dat Kitty Driessen de spin is in het web dat Gebouw C heet. Maar dat duurt niet lang meer …. Eric Welling (zoon van oud-collega Hans) neemt de teugels over.
Kitty: ‘Ik ben in oktober 1996 begonnen als conciërge. Mijn dochter Joyce was net op het Cambreur begonnen. Daarvóór werkte ik sinds een jaar als ‘invaller schoonmaak kantine’. De functie van conciërge kwam vrij, Ik nam ontslag, solliciteerde en werd aangenomen door de rector, dhr. Segeren. Ik kreeg een sleutel en toenmalig conrector Toine Peereboom leidde me even rond. En dat moest genoeg zijn om te beginnen.‘ Ze lacht even. ‘Het was een fulltimebaan; ik wist eigenlijk niet waaraan ik begon. Je zou kunnen zeggen dat ik als conciërge alles doe, behalve de klusjes. Die zijn voor de onderhoudsmedewerkers.’
Kitty ziet haar baan niet als een 8-tot-5- job. Ze is aanwezig bij letterlijk alle activiteiten van de brugklas en dat zijn er nogal wat. Is er een kennismakingsavond, een ouderavond, een disco-, carnavals- of poëzieavond, Kitty zal niet ontbreken. Ze wil er op die momenten echt zijn. ‘Het is iets heel speciaals, met kinderen van die leeftijd. Het gaat vooral om de zorg voor die kleintjes. Dat betekent dat je heel goed naar ze moet luisteren en dat je consequent moet zijn. Mag je aan het begin van het jaar niet over de reling hangen, dan is dat aan het eind van het jaar nog steeds niet toegestaan!’
Moet ze soms streng zijn, ze moedert óók over ‘haar’ kids, geeft ze af en toe een aai over de bol. Ze observeert scherp en ziet snel of het niet helemaal goed gaat met een leerling. Kitty ziet aan de kinderen dat de maatschappij verandert, dat ouders het druk hebben, evenals hun offspring .’Ze moeten zoveel, naast school. Het is vaak moeilijk voor ze om het allemaal te bolwerken.’ Daarom heeft gebouw C zoveel meerwaarde: het is een vloeiende overgang van de basisschool naar het v.o. Ze mogen nog even kind zijn. Groot pluspunt is ook dat kinderen van 1A en 1L met elkaar omgaan en alle activiteiten met elkaar doen, zo verschillend als ze zijn!
Het er zijn voor de kinderen zal ze absoluut het meeste missen, maar ook het contact met de collega’s (‘we weten hier alles van elkaar’), de kleinschaligheid, de gezelligheid. ‘We koken en eten samen met ouderavonden. Dát dus!’ Aan de andere kant: als het goed is, wordt ze nog dit jaar voor de derde keer oma. Géén oppas-, maar een echte oma! En verder gaat ze lekker wandelen en fietsen met haar man; kamperen ook.
Aftellen? Nee hoor. Ze werkt nog steeds met veel plezier. Maar het is beter om op het goede moment te stoppen. Maandag 24 juni neemt ze op school afscheid. Ze zal daarna beslist niet snel vergeten worden: Kitty heeft heel duidelijk haar eigen, persoonlijke stempel op haar taakuitvoering gezet. Gebouw C was toch vooral ook: Kitty’s place!
