‘De cirkel is rond,’ aldus Peter van der Veeken. De 62-jarige docent natuur- en scheikunde heeft in zijn carrière al heel wat onderwijsontwikkelingen voorbij zien komen. Inmiddels bekruipt hem steeds vaker het gevoel dat het een herhaling van zetten is. Voor hem hét teken om te gaan genieten van de vrijheid, zijn pensioen.
Eigenlijk zat die onderwijscarrière er al vroeg in: ‘Vroeger speelde ik thuis altijd schooltje.’ Peter groeide op in Brabant, rondde eerst de St. Josephmavo in Dongen af, deed vervolgens in dezelfde plaats havo-top aan de Germa en studeerde daarna scheikunde en natuurkunde aan het Moller Instituut in Tilburg. Lachend: ‘Ik was eigenlijk beter in talen, maar net als veel leerlingen had ik een enorme hekel aan woordjes leren.’ Na zijn studie had hij een baan in het vizier aan de MAS in Roermond. ‘Ik was al aangenomen, maar de militaire dienstplicht riep.’ Peter heeft er goede herinneringen aan: ‘Ik werd chauffeur op een tankauto en had daarmee een levensverwachting van één rit,’ grapt hij.
Na zijn diensttijd belandde hij in 1985 in Tilburg op de Heuvelse Mariamavo en op het Roosendaalse Norbertuscollege. In die eerste jaren was de werkgelegenheid heel slecht, heel anders dan nu: ‘Ik had alleen maar vervangingsuurtjes.’ In 1989 werd hij gevraagd om te komen invallen op mavo De Witrijt, het latere gebouw R van het Cambreur, in Rijen. ’Ik had nog steeds geen volledige baan en ik sprokkelde er wat uren bij met het mentoraat en studielessen. Directeur Wim van den Burg hielp me uiteindelijk aan een volledige baan, net vóór de fusie.’ Dat was even wennen voor Peter: van het kleine schoolgebouwtje in Rijen, naar een grote school met vijf gebouwen. Hij zag ze allemaal van binnen: ‘De toenmalige directie vond het in het kader van de integratie een goed idee om iedereen heen en weer te laten pendelen tussen de verschillende gebouwen. Dat bleek geen succes: ‘Wél zwaaien, maar niet spreken was het.’
Oud-leerlingen zullen zich Peter van der Veeken zeker herinneren: als mavodecaan schuimde hij dagelijkse alle mavo4-klassen af op zoek naar de nog niet ingeleverde oranje mapjes met daarin het beruchte doorstroomdossier. Het decanaat was een mooie aanvulling op zijn werk als docent:’ Ik was lid van de decanenkring en kwam daardoor op allerlei scholen. Aan het begin van het schooljaar ging ik alle ROC’s in de omgeving af en jaarlijks organiseerde ik studie- en beroepenavonden in de aula. ‘Als decaan heb je een ander contact met leerlingen en ouders. Het was mooi om leerlingen te begeleiden, samen te kijken naar de toekomst. Veel meiden wilden kapster worden, ook de schuchtere. Ik raadde die leerlingen dan aan om vooral eens mee te lopen op zo’n ROC en dan waren ze snel genezen: het is een beroep waarin er veel gepraat wordt. Jongens wilden graag in de sales en ook ICT-opleidingen en het leger waren populair.’
Huisfotograaf van het Cambreur was hij ook: altijd was hij bereid om als fotograaf van dienst aanwezig te zijn bij het gala, bij reizen en bij andere evenementen. Steevast stond hij klaar als je een beroep op hem deed: van Peter kun je echt opaan.
Vrijwel altijd gaf hij les aan bovenbouwklassen. ‘Ze zijn dan al bijna het kind-zijn ontgroeid, zijn al bijna mens,’ zegt hij lachend. Serieuzer: ‘Nee, dat drukke gedoe in de onderbouw is niks voor mij.’ Al die jaren woonde hij op steenworp afstand van de school, in Dongen-Vaart. ’Heerlijk op de fiets naar school!’ Hij heeft het nooit als nadeel ervaren: ‘De kinderen in Dongen-Vaart ken ik allemaal en als ik boodschappen doe in Dongen, word ik wel eens aangesproken door een ouder. Geen probleem hoor, maar dan moeten ze wél eerst even aangeven om wie het gaat en niet meteen van wal steken.’
Het waren fijne jaren op het Cambreur, al ging er ook wel eens iets mis: bij een demonstratiepracticum in Rijen legde hij ooit fosfor op een heet tegeltje. Resultaat: de hele zuurkast stond vol rook. Bij een schoolexamen ging het wederom bijna verkeerd: ‘Een leerling was met de gasbrander aan de slag, maar de brander stond onder de slang, dus dat ging minder…’ En hoewel zijn nagelnieuwe telefoon gerold werd in de metro, kijkt hij ook met veel plezier terug op de immer gezellige reizen naar Barcelona met mavo 4.
Toch is de cirkel rond voor Peter. Hoewel hij het contact met collega’s zal missen, hangt hij binnenkort zijn labjas aan de wilgen en trekt hij eropuit met de fiets. De bescheiden man uit Dongen-Vaart zal zich niet snel vervelen: hij heeft een breed sociaal netwerk. Natuurlijk blijft hij de voorzittershamer hanteren van Jeugdcentrum Dongen-Vaart en ook zijn vrijwilligerswerk bij de oldtimerclub krijgt een vervolg. Vanwege zijn ‘buitengewone linkshandigheid’ laat hij het sleutelen aan anderen over, maar je kunt op hem bouwen als er iets georganiseerd moet worden. Op Peter kun je altijd rekenen.
